Hissedemediğim tatlar artık rehberim oldu
Beni bilinmezliğin merkezine götürüyorlar
Söylenen yalanlar hayatlar kurmuş
Onları ben mi ayakta tutuyorum?
Çıkışı olmayan labirette koşuyorum
Ama her yol bir önceki gibi
Parlayan ışığı görüyorum
Ama daha fazla bakamam
Işığın sönmesi lazım
Acılardan kurtulmam için.
Artık kin ve nefret yaşatıyor
Acıyla beslenen ruhumu
Sapık sonsuz düşünceler
O almadan önce alın ruhumu.
Ruhumun kurtuluş günü
Bırakın kendi yolumda gideyim
Huzursuzluğun bgilinçsiz rahatlığı,
Serzeniş dolu yokoluş çağrısı.
Kim bilebilir ki yokoluşu yaratmayı?
Acı, nefret istanyonunda beslendi.
Yaşamam için bir sebeb kalmadı
Hayat beni canlı tutabilir mi?
Yaşama bağlı olduğum tek ip koptu
Şansımı sonuna kadar kullandım...
Konu: son şans!! 
C.tesi Haz. 14, 2008 5:05 pm
